Granm’ma

'Jongen, wanneer ga ik je vader zien?' Want ik wacht, ik wil naar ‘huis’. Maar voordat ik ga wil ik nog één keer mijn enige zoon zien.' Woorden die Wensley dagelijks hoorde op bezoek bij zijn oma in Suriname. Inspiratie voor een intieme poppenvoorstelling 'Granm’ma' (oma in het Sranantongo) over haar laatste levensfase, waarin eenzaamheid de harde werkelijkheid is.

De laatste levensfase

Buiten hoor je de tijd verstrijken, maar de verlaten stilte van de slaapkamer van Granm’ma is een tijdloos universum. Herinneringen aan haar man, kind en kleinkinderen zijn levensecht en vullen de verder zo lege ruimte met een warme gloed. Een gloed waarin zij moederziel alleen haar laatste dagen slijt. Wanneer van tijd tot tijd de stilte wordt doorbroken met de muziek van vroeger, weet stille granm’ma je nog altijd met een subtiele lach te verleiden. Granm’ma leeft, ook al wil ze naar ‘huis’.

Een ode aan zijn oma 

Bij het ingetogen poppenspel, waarbij onder meer Amersfoorter Duda Paiva adviseerde, smelt hij volledig samen met zijn personage, brengt Piqué een liefdevolle ode aan zijn oma en geeft hij ons een intiem kijkje in haar laatste dagen, in al haar eenzaamheid en levenslust. Een warm, persoonlijk en tegelijkertijd universeel verhaal.